دردهای بومی ...

بسم الله 

از چهل سالگی به بعد نوشتن خیلی سخت می شود، انگار کن باید دست ببری لای زخم و خون و یک کلمه را که ریشه دوانده در قلبت و جانت جدا کنی ...

از چهل سالگی به بعد باید شاعر باشی انگار، با ایهام و اشاره و استعاره حرفت را بگویی و شاید هم دست آخر نگویی ! 

از چهل سالگی به بعد درد طوری در جانت عمیق و پهن می شود که انگار بومی ِ توست و همینطور گفتنش تبعید  ِ زورگویانه ای است به جان کلمات و جان خودت ...

پس یا سکوت می کنی یا شاعر می شوی ، 

همین ...